Η
κοινωνικοποίηση του κουταβιού μας είναι
μία από τις πιο παρεξηγημένες έννοιες
στην εκπαίδευση των σκύλων.
Η παλιά
εκδοχή της κοινωνικοποίησης λέει ότι
παίρνουμε το κουτάβι μας στον έξω κόσμο
και το βάζουμε να αλληλεπιδρά με
ανθρώπους-αντικείμενα-αυτοκίνητα ή
άλλα σκυλιά. Αυτό που πρέπει να εξηγήσω
είναι ότι όλα τα προηγούμενα είναι
προκαλούν τα τόσα προβλήματα συμπεριφοράς
και κοινωνικοποίησης.
Καλό
θα ήταν αρχικά να ορίσουμε το τι σημαίνει
κοινωνικοποίηση στο κουτάβι μας. Έτσι
λοιπόν κοινωνικοποίηση σημαίνει να
κάνουμε το κουτάβι μας να νοιώθει άνετα
με νέα μέρη και νέες καταστάσεις. Θέλουμε
να δείχνουν «αδιαφορία» σε ανθρώπους
μέρη και πράγματα, να θεωρούν βλέποντας
κάποιον άγνωστο μπροστά τους ότι είναι
μέρος του περιβάλλοντος και να τον
αγνοήσουν όχι κάτι με το οποίο πρέπει
να αλληλεπιδράσουν.
Η
κοινωνικοποίηση αρχίζει από την πρώτη
μέρα που έρχεται στη ζωή μας το κουτάβι
και γίνεται μέρος της οικογένειάς μας.
Δείχνουμε στο σκυλί ότι έχουμε το έλεγχο
σε κάθε στιγμή, για να το πετύχουμε αυτό
απ’ την αρχή χρησιμοποιούμε λουρί οδηγό
και κλουβάκι. Επίσης σημαντικό είναι
να νοιώθει το σκυλί μας ότι είναι καλό
να είμαστε κοντά του και ότι όταν
συμβαίνει αυτό έχει πλάκα και περνάει
καλά. Αυτό εύκολα γίνεται με λίγη
τροφούλα. Έχει αποδειχθεί ότι τα μικρά
κουτάβια έχουν περισσότερο κίνητρο για
την τροφή παρά για κάποιο παιχνίδι.
Τα πιο
σημαντικό λοιπόν στην κοινωνικοποίηση
είναι το δέσιμό μας με το κουτάβι
και είναι ο αντικειμενικός σκοπός της
εκπαίδευσής μας. Όταν ο σκύλος είναι
δεμένος με τον χειριστή του επικεντρώνει
απόλυτα την προσοχή του σ’ αυτόν και
αδιαφορεί για το γύρο περιβάλλον του.
Αυτό είναι μία επίκτητη συμπεριφορά
που λίγα σκυλιά θα έκαναν χωρίς εκπαίδευση.
Ξεκινάμε
το δέσιμο με λιχουδιές πολύ νόστιμες
(δεν εννοώ τα γνωστά μπισκοτάκια του
εμπορίου) αλλά λουκανικάκια ή κομμάτια
κρέας που είναι πολύ μαλακά και δεν
απαιτούν και πολύ μασούλημα. Ένα βλέμμα
του σημαίνει ταυτόχρονα και επιβράβευση
με λιχουδιά, του δείχνουμε άμεσα πόσο
cool είμαστε. Εδώ να πω ότι
καλό είναι κατά την διάρκεια της
εκπαίδευσης μας το κουτάβι μας να είναι
νηστικό.
Το
δέσιμο θα πρέπει να ξεκινάει από
τον οικείο χώρο του σπιτιού μας όπου
δεν υπάρχουν περισπαστικά στοιχεία
(π.χ κουζίνα, αποθήκη, αυλή), όσο θα
αυξάνεται το δέσιμό μεταξύ μας θα
πηγαίνουμε σε νέους χώρους πάντα χωρίς
περισπαστικά στοιχεία (άνθρωποι, ζώα,
μηχανήματα) δημιουργώντας του θετικές
εικόνες και επιβραβεύοντας κάθε
επιθυμητή ενέργεια του μικρού μας φίλου-
σταδιακά αφού βλέπουμε ότι έχει
εξοικειωθεί με το γύρο περιβάλλον
αυξάνουμε το επίπεδο των περισπαστικών
στοιχείων (εισάγουμε κάποιον έντονο
ήχο, άνθρωπο, ένα άλλο ζώο). Σκοπός της
εκπαίδευσης είναι να πηγαίνουμε σε όσο
το δυνατό περισσότερα μέρη και να
δουλεύουμε το δέσιμο μεταξύ μας.
Προχωρώντας στο πρόγραμμα εκπαίδευσης
αρχίζουμε να ψάχνουμε μέρη που σταδιακά
θα αυξάνεται το επίπεδο στρεσαρίσματος
του κουταβιού μας. Αν όμως δούμε ότι
χάνεται το δέσιμο και υπάρχει υπερβολικό
στρες αλλάζουμε αμέσως περιβάλλον και
γυρίζουμε πίσω σε προγενέστερο στάδιο
εκπαίδευσης όπου ο μικρός μας φίλος
αισθανόταν άνετα και είχαμε τον έλεγχο.
